Τι είναι η ατυχία:
Η ατυχία ονομάζεται δυσμενή μοίρα που συχνά βιώνουν τα άτομα για διάφορες περιστάσεις. Για παράδειγμα, "Είχε την ατυχία να κλαπεί ενώ έφυγε από το κατάστημα με τα δώρα."
Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ατυχίες συμβαίνουν ανά πάσα στιγμή και μερικές φορές όταν είναι λιγότερο αναμενόμενες, πολλές φορές λόγω μιας σειράς σφαλμάτων ή πράξεων που έχουν αναπτυχθεί με λάθος τρόπο ή λόγω περιστάσεων πέρα από τον έλεγχο των ανθρώπων.
Η λέξη ατυχία προέρχεται από τα λατινικά ατυχία, και ανάμεσα σε μερικά από τα συνώνυμα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αυτόν τον όρο είναι: αντιξοότητες, ατυχία, δυστυχία, καταστροφή, ατυχία, καταστροφή, δυστυχία, μεταξύ άλλων.
Η ατυχία χρησιμοποιείται επίσης συχνά για να δείξει το κάποιος είναι ντροπιασμένος. «Μετά το διαζύγιο είχε αποτραπεί σε ατυχία», «Η κατάσταση της υγείας του έχει ξεπεράσει μια ολόκληρη σειρά από ατυχίες».
Μια άλλη χρήση της λέξης κακοτυχίας είναι να αναφέρεται σε ένα ατυχές συμβάν ή γεγονός"Μετά από πολλές ατυχίες η εταιρεία χρεοκόπησε", "Η ομάδα ποδοσφαίρου υπέστη πολλές ατυχίες από τότε που άλλαξαν τον προπονητή", "Φαίνεται ότι η ατυχία με ακολουθεί".
Θεωρία της ατυχίας ή της ατυχίας στη λογική
Η θεωρία της ατυχίας ονομάζεται λογική πράξη που δίνεται μέσω μιας εκτελεστικής δήλωσης απασχολημένος και γίνεται ατυχία. Είναι μέρος των Θεωριών των Λογολογικών Πράξεων που πρότεινε ο Jhon Langshaw Austin το 1962.
Από την άλλη πλευρά, οι λειτουργικές εκπομπές είναι εκείνες που δεν είναι ούτε αληθινές, ούτε ψευδείς και χωρίς νόημα. Δηλαδή, όταν εκδίδονται, εκφράζεται μια ενέργεια. Για παράδειγμα, όταν δύο άνθρωποι χτυπούν στο δρόμο και ο ένας λέει στον άλλο "Συγγνώμη, λυπάμαι."
Παραβιάζοντας τους κανόνες των εκτελεστικών δηλώσεων, μπορούν να δημιουργηθούν ατυχίες. Για παράδειγμα, ένας φίλος κάνει ένα πρακτικό αστείο σε έναν άλλο και ζητά συγγνώμη, "Εντάξει, ζητώ συγγνώμη", αλλά με έναν τόνο φωνής που είναι ειλικρινής αλλά μάλλον κοροϊδεύει και συνοδεύεται από γέλιο.
Ωστόσο, το θύμα σημειώνει ξεκάθαρα ότι ο δημιουργός του αστείου δεν καταλαβαίνει πόσο άβολα ήταν. Ο εκδότης ζητά συγγνώμη που το έκανε, αλλά όχι επειδή είναι ειλικρινής και πιστεύει ότι πρέπει πραγματικά να το κάνει.
Σε αυτήν την περίπτωση, παραβιάζεται ένα σύνολο κανόνων, κατ 'αρχήν ο εκδότης δεν λέει τι πιστεύει πραγματικά (δεν ζητά ειλικρινά συγνώμη). Τότε, επίσης, δεν έχει στάση σύμφωνα με αυτό που εκφράζει, και είναι προφανές γιατί ζητά συγγνώμη, αλλά με μια ολόκληρη χλευασμό προς τον παραλήπτη.
