Τι είναι το Viceroyalty:
Το Viceroyalty αναφέρεται στο θέση ή αξιοπρέπεια που κατέχει ένας βισκόρος ή ο βισκόρος, ο οποίος διορίζεται από έναν βασιλιά, προκειμένου να κυβερνά εξ ονόματός της ένα τμήμα των εδαφών που ανήκουν σε αυτό και για τα οποία δεν μπορεί να είναι άμεσα υπεύθυνο, λόγω της επέκτασης ή της απόστασης.
Η εκπροσώπηση ενοποιήθηκε ως πολιτικός, κοινωνικός και διοικητικός θεσμός του Στέμματος της Ισπανίας.
Οι Καθολικοί Μονάρχες θεώρησαν απαραίτητο να διορίσουν πιστούς όταν η επικοινωνία και η μεταφορά από ένα μέρος σε άλλο ήταν δύσκολη για αυτούς. Ως εκ τούτου, ο διορισμός ενός βισκόρου ήταν η λύση ώστε τα εδάφη τους να διέπονται και να διαχειρίζονται ένα άτομο της εμπιστοσύνης τους.
Υπό την έννοια, στα τέλη του 15ου αιώνα δημιουργήθηκε η πρώτη εκπροσώπηση με σκοπό τη διοίκηση των τεράστιων εδαφών που οι Καθολικοί βασιλιάδες ανήκαν και κληρονόμησαν, και που διοικούσαν σύμφωνα με τα συστήματα της Ευρώπης.
Σε αυτήν την περίπτωση, η εκπροσώπηση ιδρύθηκε για να δημιουργήσει μια επαρχιακή κυβέρνηση της αυτοκρατορίας να φροντίζουν τις εσωτερικές υποθέσεις των εδαφών τους και, με τη σειρά τους, να ακολουθούν τις εντολές και να εξαρτώνται από τους βασιλιάδες.
Το ισπανικό στέμμα είχε αρκετές αντιλήψεις στην Αμερική, συμπεριλαμβανομένων των Viceroyalty of the Indies και Tierra Firme de la Mar Oceano (1492-1524), Viceroyalty of New Spain (1535-1821), Viceroyalty of Peru (1542-1824), Viceroyalty of Nueva Γρανάδα (υπήρχε σε δύο στάδια, το πρώτο μεταξύ 1717-1723, και το δεύτερο μεταξύ 1739-1819), και, τέλος, το Viceroyalty του Río de la Plata (1776-1811).
Οι βασιλιάδες της Πορτογαλίας, γύρω στο έτος 1763, δημιούργησαν επίσης μια αντιπροσώπευση που ονομάζεται Viceroyalty της Βραζιλίας, η οποία ανήκε στο Ηνωμένο Βασίλειο της Πορτογαλίας, τη Βραζιλία και το Αλγκάρβε, ένα κράτος που κυβερνούσε το Σώμα της Braganza μεταξύ των ετών 1815 και 1822.
Με τον ίδιο τρόπο ενήργησαν οι βασιλείς της Γαλλίας και της Ρωσίας, αποτελώντας εχθροπραξίες προκειμένου να είναι σε θέση να ελέγχουν τα κατακτημένα εδάφη που, λόγω των αποστάσεων και των επεκτάσεών τους, οι βασιλιάδες δεν μπορούσαν να εποπτεύουν και να ελέγχουν άμεσα.
Προς το παρόν, δεν υπάρχουν δικαιώματα πιστότηταςΕπομένως, αυτός είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στην ανάπτυξη ιστορικών μελετών για να αναφερθεί σε αυτό που συνέβη κατά τη διαδικασία αποικισμού στην Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Ευγένεια της Νέας Ισπανίας
Η αντίσταση της Νέας Ισπανίας υπήρχε μεταξύ του 16ου και του 19ου αιώνα, μεταξύ των ετών 1535 και 1821, και ο πρώτος διορισμένος βισκόρος ήταν ο Antonio de Mendoza y Pacheco.
Η πρωτεύουσα αυτής της εκπροσώπησης ήταν η Πόλη του Μεξικού, ιδρύθηκε πάνω από την ιθαγενή πόλη Tenochtitlán, μετά την ανατροπή του στις 13 Αυγούστου 1521 από τον Hernán Cortés, μαζί με τους άντρες και τους αυτόχθονες συμμάχους του.
Η ευγένεια της Νέας Ισπανίας Ήταν το πιο σημαντικό και εκτεταμένο που είχε η Ισπανική Αυτοκρατορία. Απλώθηκε σε μεγάλο μέρος της Βόρειας Αμερικής (Καναδάς, Ηνωμένες Πολιτείες και Μεξικό), Κεντρικής Αμερικής (Κούβα, Γουατεμάλα, Πουέρτο Ρίκο, Σάντο Ντομίνγκο, Μπελίζ, Κόστα Ρίκα, Ονδούρα και Νικαράγουα), Ασία και Ωκεανία.
Όντας τόσο μεγάλος, η πολιτική του οργάνωση έπρεπε να προσαρμοστεί για να διατηρήσει την κυριαρχία της Ισπανικής Αυτοκρατορίας. Ως εκ τούτου, η αντιπαράθεση της Νέας Ισπανίας χωρίστηκε σε βασίλεια και γενικά καπετάνιες. Η διαχείριση αυτών των υποδιαιρέσεων έγινε από κυβερνήτη και στρατηγό.
Κατά την αποικιακή εποχή, οι κατακτητές τροποποιούσαν τα έθιμα των αυτόχθονων εποίκων και τις διδασκαλίες της Καθολικής Εκκλησίας, διάφορα ευρωπαϊκά έθιμα, μια νέα γλώσσα και άλλες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, μεταξύ άλλων, ενσταλάχτηκαν σε αυτά.
Τελικά, υπήρξε η αποσυμφόρηση μεταξύ των κατακτητών και των αυτόχθονων εποίκων. Υπήρχε ο συνδυασμός πολιτισμών και παραδόσεων που καθορίζουν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η εκπροσώπηση εισήλθε σε μια πολιτική και κοινωνική κρίση που σιγά σιγά ενθάρρυνε την ανάγκη για ανεξαρτησία του Μεξικού, έναν αγώνα που ξεκίνησε ο Miguel Hidalgo y Costilla.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1821, το κίνημα ανεξαρτησίας του Μεξικού κέρδισε τη νίκη μετά από μια ένοπλη αντιπαράθεση και τερμάτισε την αντιπαράθεση της Νέας Ισπανίας και τον κανόνα του Ισπανικού Στέμματος.
Εθνικό Μουσείο της Πίστης
Το Εθνικό Μουσείο της Ευγένειας είναι ένας χώρος που προορίζεται να διατηρήσει ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του Μεξικού, προκειμένου να εκθέσουν και να διαδώσουν πληροφορίες σχετικά με την εκπροσώπηση της Νέας Ισπανίας. Βρίσκεται στο παλιό Colegio de San Francisco Javier, στο Tepotzotlán, στην Πόλη του Μεξικού.
Αυτό το μουσείο εξαρτάται από το Εθνικό Ινστιτούτο Ανθρωπολογίας και Ιστορίας, διαθέτει πόρους για να διερευνήσει, να διαδώσει και να διατηρήσει όλα όσα σχετίζονται με την εποχή της εκπροσώπησης, η οποία διήρκεσε 300 χρόνια και έχει μεγάλη σημασία στην ιστορία του Μεξικού.
Προτεραιότητα αυτού του μουσείου είναι να δημιουργήσει στους επισκέπτες μια εμπειρία που προσκαλεί προβληματισμό και αλληλεπίδραση μέσω των δραστηριοτήτων του και διαφόρων εκθέσεων που επιδιώκουν να απεικονίσουν πώς ήταν το Μεξικό κατά τη διάρκεια της αντιπολίτευσης της Νέας Ισπανίας, πριν και μετά την ανεξαρτησία του.
