Τι είναι η συζήτηση:
ΕΝΑ δημόσια συζήτηση είναι ένα τεχνική επικοινωνίας που συνίσταται στην αντιμετώπιση διαφορετικών ιδεών ή απόψεων για ένα συγκεκριμένο θέμα. Η λέξη, ως τέτοια, προέρχεται από το ρήμα για συζήτηση, και αυτό με τη σειρά του από τα Λατινικά δημόσια συζήτηση, που σημαίνει «συζήτηση», «μάχη».
ο στόχος μιας συζήτησης είναι να εγείρει, να εκθέσει και να μάθει για διαφορετικές θέσεις και επιχειρήματα σε ένα θέμα, προκειμένου να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Υπό αυτήν την έννοια, οι συζητήσεις πρέπει να είναι πληθυντικές.
Η συζήτηση χρησιμοποιείται επίσης ως εκπαιδευτική τεχνικήκαι, ως τέτοια, εφαρμόζεται τόσο στο σχολείο όσο και στον ακαδημαϊκό χώρο, στα πανεπιστήμια.
Η λέξη συζήτηση χρησιμοποιείται επίσης για να αναφέρεται σε έναν τύπο αντιπαράθεσης ιδεών. Για παράδειγμα: "Έχω μια εσωτερική συζήτηση μεταξύ του να πάω ή όχι."
Συνώνυμα της συζήτησης, από την άλλη πλευρά, θα ήταν συζήτηση, διαμάχη ή πολεμική.
Στα Αγγλικά, η συζήτηση μπορεί να μεταφραστεί ως δημόσια συζήτηση ή συζήτηση.
Χαρακτηριστικά μιας συζήτησης
Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι συζητήσεων. Κατά γενικό τρόπο, μια συζήτηση πρέπει να είναι ρευστή, με ποιοτικές πληροφορίες και επιχειρήματα, ισορροπημένη (στην οποία ακούγονται διαφορετικές θέσεις) και με λογική διάρκεια.
Ανάλογα με τον αυθορμητισμό τους, οι συζητήσεις ταξινομούνται σε επίσημος, ποια είναι αυτά που έχουν μια προκαθορισμένη μορφή, καθώς και ένα συγκεκριμένο θέμα για συζήτηση και που έχουν συντονιστή · και ανεπίσημη ή αυθόρμητη, που είναι εκείνα στα οποία δεν έχει προηγουμένως συμφωνηθεί το θέμα της συζήτησης, δεν υπάρχει άμεσος συντονιστής και υπερισχύει η ελευθερία του επιχειρήματος.
Παρά την ποικιλία των συζητήσεων που μπορεί να υπάρχουν, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που δεν διαφέρουν: συνήθως έχουν μια σειρά συμμετεχόντων, μια δομή, ένα θέμα και έναν διάλογο με επιχειρήματα.
- Πίνακας συζήτησης
- Κολοκίου
Επιχειρήματα
Στην ιδανική περίπτωση, οι πληροφορίες που ανταλλάσσονται πρέπει να βασίζονται σε αντικειμενικά και αληθινά δεδομένα και σε αιτιολογημένες και βάσιμες απόψεις για την υπεράσπιση μιας θέσης.
Αυτός ο τύπος επιχειρηματολογίας είναι γνωστός ως αποδεικτικό στοιχείο. Ομοίως, σε μια συζήτηση υπάρχουν αντιρρήσεις ή επιχειρήματα κατά των πληροφοριών που παρουσιάζονται από τον άλλο συνομιλητή.
Συμμετέχοντες σε συζήτηση
Debaters ή αντίπαλοι. Είναι δύο ή περισσότερα άτομα που έχουν αντίθετες θέσεις. Μπορούν να είναι άτομα μεμονωμένα ή άτομα που μιλούν για λογαριασμό μιας ομάδας ανθρώπων, οπότε δεν επικεντρώνονται στις προσωπικές ιδέες αλλά στις ιδέες της ομάδας. Στην ιδανική περίπτωση, οι συνομιλητές γνωρίζουν το θέμα που συζητείται, είναι ειδικοί στον τομέα, και έχουν προετοιμάσει τη συζήτηση με επιχειρήματα, πιθανά αντίθετα επιχειρήματα και αντιρρήσεις. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, πρέπει να ακολουθήσουν τους καθιερωμένους κανόνες και τις ενδείξεις του συντονιστή, να υποστηρίξουν τις θέσεις τους, να ακούσουν τις απόψεις των υπόλοιπων συνομιλητών και να απαντήσουν στα επιχειρήματά τους.
Μεσολαβητής. Αυτός ο αριθμός δεν υπάρχει πάντα (ειδικά σε άτυπες συζητήσεις). Το καθήκον τους είναι να θέσουν το ζήτημα, να ξεκινήσουν τη συζήτηση, να μιλήσουν διαδοχικά, να διατηρήσουν το σεβασμό και την αντικειμενικότητα μεταξύ των συνομιλητών, να καθοδηγήσουν και να ανακατευθύνουν τη συζήτηση και να ολοκληρώσουν τη συζήτηση. Ένας καλός συντονιστής γνωρίζει το υπό συζήτηση θέμα, έχει επικοινωνιακές και αναλυτικές δεξιότητες, είναι σεβασμός και διατηρεί την αμεροληψία.
Δημόσιο. Σε μια συζήτηση μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει κοινό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το κοινό είναι απλοί θεατές και σε άλλες το ίδιο το κοινό συμμετέχει ενεργά εκφράζοντας τη γνώμη του και θέτοντας ερωτήσεις. Όταν υπάρχει κοινό (ακόμη και αν δεν συμμετέχει) και ανάλογα με το πλαίσιο, οι συμμετέχοντες και ο συντονιστής προσαρμόζουν την ομιλία τους έτσι ώστε να απευθύνονται στο κοινό. Για παράδειγμα, σε μια συζήτηση σε γενικά μέσα ενημέρωσης, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται δεν πρέπει να είναι πολύ τεχνικό ή θα πρέπει να γίνουν διευκρινίσεις.
Θέματα μιας συζήτησης
Γενικά, το θέμα που θα συζητηθεί πρέπει να είναι ενδιαφέρον και, κατά κάποιον τρόπο, αμφιλεγόμενο, δηλαδή ένα θέμα στο οποίο μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές θέσεις, απόψεις και ερμηνείες. Μια συζήτηση μπορεί να αφορά διαφορετικά θέματα, αλλά γενικά αφορά ένα μόνο θέμα από το οποίο μπορούν να προκύψουν άλλα υποθέματα. Για παράδειγμα, σε μια συζήτηση για την άμβλωση, ενδέχεται να προκύψουν θρησκευτικά, φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά και νομικά ζητήματα.
Δομή μιας συζήτησης
Μια συζήτηση, ειδικά στον ακαδημαϊκό τομέα, συνήθως έχει έναρξη ή άνοιγμα στην οποία παρουσιάζονται οι συμμετέχοντες και συζητούνται το θέμα και ορισμένα από τα σημεία που θα συζητηθούν · ο σώμα συζήτησης, στην οποία πραγματοποιείται η ανταλλαγή πληροφοριών και επιχειρημάτων · και το συμπέρασμα, στο οποίο οι συμμετέχοντες μπορούν να συνοψίσουν τις θέσεις τους και να βγάλουν συμπεράσματα από τη συζήτηση. Μερικές φορές πριν από το συμπέρασμα υπάρχει επίσης μια περίοδος ερωτήσεων από το κοινό προς τους συνομιλητές.
Συζήτηση και διατριβή
ΕΝΑ δημόσια συζήτηση Είναι μια επικοινωνιακή τεχνική για την αντιπαράθεση ιδεών και θέσεων, μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων, προκειμένου να παρουσιαστεί ένα θέμα ή θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
ο διατριβήΑπό την άλλη πλευρά, είναι η επικοινωνιακή πράξη μέσω της οποίας ένα άτομο εκθέτει, με λογικό και μεθοδικό τρόπο, σε κάποιο θέμα. Υπό αυτήν την έννοια, η διατριβή δεν συνεπάγεται δυναμική συζήτησης, αλλά μόνο την έκθεση για τη θέση ενός ατόμου σε ένα συγκεκριμένο θέμα.
