Τι είναι η αποσύνθεση:
Ως παρακμή καλούμε την αρχή της παρακμής ή της κατάρρευσης του κάτι. Η λέξη, ως τέτοια, προέρχεται από παρηκμασμένος, που είναι «αυτό που μειώνεται, πηγαίνει σε λιγότερο».
Η έννοια της αποσύνθεσης μπορεί να εφαρμοστεί σε ανθρώπους ή πράγματα, καθώς και σε κοινωνικο-ιστορικές διαδικασίες, όπως η παρακμή ενός πολιτισμού ή μιας αυτοκρατορίας.
Πολιτισμοί όπως οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Κινέζοι, οι Ρωμαίοι ή οι Ισπανοί έχουν περάσει από διαδικασίες παρακμής.
Η παρακμή είναι μια φάση κοινωνικής κατάρρευσης στην οποία υπάρχει μια ανάλυση τόσο του πολιτισμού όσο και των πολιτικών ιδρυμάτων, καθώς και άλλων χαρακτηριστικών μιας κοινωνίας (αξίες, έθιμα), για αλλαγή ή μετατροπή σε κάτι νέο.
Σε γενικές γραμμές, μιλάμε για παρακμή σε σχέση με την επιδείνωση ή παραμέληση ενός πράγματος, στο οποίο η παραμέληση ή το πέρασμα του χρόνου προκαλεί καταστροφή. Ένα μέρος, για παράδειγμα, μπορεί να θεωρηθεί σε παρακμή όταν έχουν περάσει τα καλύτερα του χρόνια.
Παρακμή στον αποκεντρισμό
Η παρακμή βρήκε μορφές έκφρασης σε καλλιτεχνικό, λογοτεχνικό και φιλοσοφικό επίπεδο στην παρακμή. Αυτό το ρεύμα προήλθε από τη Γαλλία και από εκεί εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα.
Χαρακτηρίστηκε από την αμφισβήτηση των ηθών και των αστικών τρόπων ζωής, από τη διαρκή διαφυγή της πραγματικότητας, το ενδιαφέρον του για τον εξωτικό και την ανύψωση του ατομικού ηρωισμού, καθώς και από την εξερεύνηση των πιο ακραίων περιοχών ευαισθησίας και του ασυνείδητου. Ήταν το αντίθετο του Παρνασιανισμού, εμπνευσμένο από το κλασικό ιδανικό της τέχνης για χάρη της τέχνης.
Μερικοί από τους πιο αξιοσημείωτους εκπροσώπους του ήταν οι Paul Verlaine, Charles Baudelaire, Joris-Karl Huysmans, Gabriele D'Annunzio και Oscar Wilde.
