Τι είναι το Pedante:
Το Pedantic είναι γνωστό ποιος το κάνει έγκαιρη εμφάνιση της διαβούλευσής του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μερικές φορές ο επιτιθέμενος δεν έχει τη γνώση όπως ισχυρίζεται ότι έχει, μόνο ότι η στάση του και ο τρόπος ομιλίας του κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι σοφός άνθρωπος στο θέμα.
Χωρίς αμφιβολία, ο όρος pedant έχει αρνητική χροιά δεδομένου ότι ορίζει τους ανθρώπους ως υπερήφανοι, υπεροπτικοί και αλαζονικοί, οι οποίοι λένε ότι η στάση όταν εντοπίζεται από το κοινωνικό τους περιβάλλον γίνεται γρήγορα απόρριψη ή η έλλειψη προσοχής και σημασίας πριν από τη συμμετοχή τους στο θέμα.
Το πεζικό, τυπικό του πνευματικού ατόμου, είναι μια στάση «ξερόλας» ή αλαζονείας, προορίζεται να δείξει ότι είναι δικηγόρος, ο οποίος πολλές φορές είναι μια εμφάνιση, δεδομένου ότι στην πραγματικότητα δεν έχει τη γνώση που υποτίθεται , είναι μόνο με την πρόθεση να αποδείξει την υπεροχή του στον κοινωνικό του κύκλο, μια στάση που στο τέλος μπορεί να τον οδηγήσει να αισθανθεί μοναχικός λόγω της απόστασης από τους φίλους του.
Ωστόσο, παρόλο που ο παιδαγωγός δείχνει ότι είναι σοφός, και οι δύο φιγούρες διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς ο τελευταίος δείχνει τη γνώση του αυθόρμητα και την κατάλληλη στιγμή, χωρίς την πρόθεση να επιδεικνύει ή να επιδεικνύει τη σοφία του ανά πάσα στιγμή.
Τα συνώνυμα του pedante είναι μάταιος, περήφανος, παθιασμένος, επιβλητικός, υπερήφανος, καυχημένος, ανόητος, μεταξύ άλλων.
Στα Αγγλικά, το παιδικό είναι «μενταγιόν ".
Παθιασμένος άνθρωπος
Το παθιασμένο άτομο χαρακτηρίζεται από την παρουσίαση των γνώσεών του για τη γενική κουλτούρα, με ή χωρίς αιτία γι 'αυτούς. Ο παιδαγωγός αρέσει να αισθάνεται ανώτερος από τους άλλους, επισημαίνοντας λογοτεχνικά αποσπάσματα ή θεωρίες, με σκοπό να δείξει την άγνοια που έχουν οι άνθρωποι γύρω του.
Ετυμολογική προέλευση του λόγου
Σε σχέση με την ετυμολογία του, δεν υπάρχει σαφής ιδέα γι 'αυτό. Κατ 'αρχήν, η λέξη είναι ιταλικής προέλευσης "σχολαστικός" και παλαιότερα αναφέρθηκε σε δασκάλους που δίδαξαν στο σπίτι.
Λόγω της μικρής δουλειάς σε σχέση με τον αριθμό των δασκάλων, απαιτούσε μεγαλύτερη επιλογή για τους κυρίους που τους προσέλαβαν. Ως εκ τούτου, προέρχεται από την αρνητική χροιά της, αφού οι δάσκαλοι ή οι επιμορφωτές έγιναν άνθρωποι που φρόντιζαν τις γνώσεις τους να ξεχωρίζουν με σεβασμό στους άλλους.
Από την άλλη πλευρά, επισημαίνεται ότι ο παιδικός όρος είναι η παραμόρφωση των λατινικών "Paedagogus", και αυτό από τα ελληνικά "Paidagogos".
