Τι είναι η Ανθρωπολογία:
Η ανθρωπολογία είναι α κοινωνικές επιστήμες που είναι αφιερωμένο στη μελέτη όλων των πτυχών του Ανθρώπινη φύση. Είναι ένας όρος ελληνικής προέλευσης που αποτελείται από τις λέξεις ανθρωπός, τι σημαίνει «άνθρωπος» ή «άνθρωπος» και λογότυπα, που σημαίνει «γνώση» ή «επιστήμη».
Η ανθρωπολογία μελετά τα ανθρώπινα φαινόμενα, συνεπώς λαμβάνει υπόψη τόσο τις πρωτότυπες όσο και τις αρχαίες κοινωνίες, καθώς και τις παρούσες. Αυτή η επιστήμη λαμβάνει υπόψη την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, την εθνοτική ποικιλομορφία, την πολιτιστική ποικιλομορφία, τα κοινωνικά έθιμα, τις πεποιθήσεις, τις διαδικασίες μετασχηματισμού κ.λπ.
Οι ανθρωπολογικές μελέτες δείχνουν την πολιτιστική ποικιλομορφία που υπάρχει και υπήρχε σε όλη την ιστορία, η οποία συνέβαλε στην ενίσχυση του σεβασμού και της ανοχής για αποκλίνουσες πεποιθήσεις και πολιτισμούς.
Ως κοινωνική επιστήμη, η ανθρωπολογία είναι ανοιχτή στην ολοκλήρωση του διάφοροι κλάδοι Προσπαθούν να προβληματιστούν για τη βιολογική, κοινωνική και πολιτιστική διάσταση. Οι κύριοι τομείς του είναι:
- Φυσική ή βιολογική ανθρωπολογία: μελετά τις γενετικές και βιολογικές πτυχές του ανθρώπου λαμβάνοντας υπόψη την εξελικτική προοπτική και την προσαρμογή του είδους στο περιβάλλον. Μέσα σε αυτήν την πειθαρχία, διακρίνονται ειδικότητες όπως η γενετική ανθρωπολογία, η ιατροδικαστική ανθρωπολογία, η παλαιοανθρωπολογία.
- Κοινωνική ανθρωπολογία, πολιτιστική ανθρωπολογία ή εθνολογία: αναλύει τη συμπεριφορά του ανθρώπου στην κοινωνία, την κοινωνική και πολιτική οργάνωση, τις κοινωνικές σχέσεις και τους κοινωνικούς θεσμούς. Διερευνά επίσης πολιτισμούς στο χρόνο και στο χώρο, τα έθιμα, τους μύθους, τις αξίες, τις πεποιθήσεις, τις τελετές, τη θρησκεία και τη γλώσσα. Από αυτό αναδύονται τομείς όπως η αστική ανθρωπολογία, η συγγένεια, η φιλοσοφία ή η θρησκεία. Επίσης, ορισμένοι συγγραφείς περιλαμβάνουν αρχαιολογία σε αυτήν την κατηγορία.
- Γλωσσική ανθρωπολογία: Επικεντρώνεται στη μελέτη και την κατανόηση των ανθρώπινων γλωσσών ως συστημάτων συμβολικής αναπαράστασης.
Προέλευση της ανθρωπολογίας
Ο προβληματισμός για την κοινωνία, τον άνθρωπο και τη συμπεριφορά του έχει τα προηγούμενα από την Κλασική Αρχαιότητα μέσω της σκέψης των μεγάλων φιλοσόφων, ειδικά του Έλληνα Ηρόδοτου, που θεωρείται ο πατέρας της ιστορίας και της ανθρωπολογίας.
Οι ιστορίες των ταξιδιωτών, των ιεραποστόλων και των εμπόρων σχετικά με τις συνήθειες των ιθαγενών των εδαφών που ανακαλύφθηκαν μετά τα ταξίδια του Κολόμβου και άλλων πλοηγών σε όλο τον κόσμο μπορούν επίσης να επισημανθούν ως υπόβαθρο.
Από τον 18ο αιώνα, χάρη στις ανησυχίες του κινήματος του Διαφωτισμού, προωθήθηκε η μελέτη τόσο των επιστημών όσο και των ανθρωπιστικών επιστημών, και σε αυτές, η έρευνα στον κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα άρχισε να κερδίζει χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο, οι συζητήσεις για την ανθρώπινη κατάσταση ήταν πολύ σημαντικές για την ανάπτυξη ανθρωπολογικών μελετών.
Ωστόσο, Η ανθρωπολογία ως συγκεκριμένος τομέας σπουδών προέρχεται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα όπως η κοινωνιολογία. Διαφέρει από αυτό και άλλους τομείς ανθρωπιστικής μελέτης στο γεγονός ότι, μέχρι τότε, η ανθρωπολογία επικεντρώθηκε στη διερεύνηση απομακρυσμένων κοινωνιών, πολιτισμικά αλλοδαπών στη δυτική κοινωνία, οι οποίες θεωρούνταν «απλές» ή «πρωτόγονες».
Καθ 'όλη την πρώτη της φάση, η ανθρωπολογία επηρεάστηκε έντονα από τον κοινωνικό εξελικτισμό, που σχετίζεται με τις θεωρίες του Δαρβίνου σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Αυτή η ιδέα προσπάθησε επίσης να εφαρμοστεί ως γενικός νόμος για τη μελέτη των κοινωνικοπολιτισμικών φαινομένων. Επιπλέον, ο 19ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από την ανάπτυξη της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Δεν προκαλεί έκπληξη, επομένως, ότι η ανθρωπολογία στα πρώτα χρόνια είχε μια «εθνοκεντρική» προοπτική.
Ωστόσο, από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, όταν οι διαδικασίες εκσυγχρονισμού έφτασαν επίσης σε απομακρυσμένες κοινωνίες, η ανθρωπολογία άρχισε να μελετά κάθε είδους πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των σύγχρονων.
Πράγματι, από τον 20ο αιώνα και μετά, η ανθρωπολογία ξεκίνησε μια διαδικασία αλλαγής στην οποία οι προσεγγίσεις, οι μέθοδοι και οι σκοποί της μετατράπηκαν μέχρι να ενοποιήσει μια «σύγχρονη» ανθρωπολογία. Υπό αυτήν την έννοια, θεωρείται ότι ο Claude Lévi-Strauss ήταν, κατ 'εξοχήν, ένας από τους κύριους μοχλούς αυτής της αλλαγής.
Ο Λεβί-Στράους ήταν ο πατέρας του δομισμού στις κοινωνικές επιστήμες. Επιπλέον, άσκησε αξιοσημείωτη επιρροή χάρη στην ανάπτυξη της θεωρίας του για τη συμμαχία, τη μελέτη των ψυχικών διεργασιών της ανθρώπινης γνώσης και τη δομική ανάλυση των μύθων.
