Τι είναι η συναισθηματικότητα:
Το συναίσθημα νοείται ως το τάση να υψώνεις τρυφερά και απαλά συναισθήματα. Ξεκινά από την αρχή ότι μια τέτοια αύξηση είναι υπερβολική και εκτός τόπου, όταν δεν εσκεμμένα προσποιείται ή είναι ψευδής.
Στην καθημερινή γλώσσα, θεωρείται ένα άτομο αισθηματικός Είναι ένα που εκφράζει μια ιδιαίτερη και επιδεινούμενη ευαισθησία και ικανότητα σοκ σε διάφορες καταστάσεις.
Το συναισθηματικό άτομο, όταν εισβάλλεται από υπερβολικά συναισθήματα τρυφερότητας, καλοσύνης ή στοργής, δυσκολεύεται να ενεργήσει βάσει λογικής. Σε αυτήν την περίπτωση, το άτομο λέγεται ότι έχει πέσει σε συναισθηματικότητα.
Η συναισθηματικότητα μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή ως μια σκόπιμη αναδρομική ή ρητορική τάση που στοχεύει να μετακινήσει τα συναισθήματα του κοινού.
Ο σκοπός είναι να στρέψουμε την προσοχή σε ορισμένους σκοπούς χωρίς την παρέμβαση του ορθολογισμού. Ανάλογα με το πλαίσιο, η συναισθηματικότητα μπορεί να έχει αισθητικό, ηθικό, πολιτικό ή οικονομικό σκοπό. σκόπιμη χρήση συναισθηματικότητας Είναι πολύ διαδεδομένη στη διαφήμιση, την πολιτική προπαγάνδα, τη θρησκεία, τις συγκεντρώσεις, την τέχνη και τη λογοτεχνία. Αυτό σημαίνει επίσης ότι η συναισθηματικότητα μπορεί να λειτουργήσει ως λόγος συναισθηματικής χειραγώγησης και κοινωνικού ελέγχου.
Συναισθηματικότητα στην τέχνη και τη λογοτεχνία
Η συναισθηματικότητα είχε σημαντική παρουσία στον Ρομαντισμό, ένα καλλιτεχνικό κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στην Ευρώπη και είχε την ακμή του τον 19ο αιώνα. Το ρομαντικό κίνημα επιδίωξε να υψώσει τα συναισθήματα και την εκφραστική ελευθερία ως απάντηση στον ορθολογισμό και τον ακαδημαϊκό χαρακτήρα της νεοκλασικής τέχνης.
Από τότε, η συναισθηματικότητα είναι αρκετά συχνή σε διάφορες καλλιτεχνικές εκφράσεις. Είναι η επαναλαμβανόμενη περίπτωση του τριαντάφυλλου μυθιστορήματος, ρομαντικών ταινιών και, σε κάποιο βαθμό, των τραγουδιών αγάπης.
Η συναισθηματικότητα στην τέχνη έχει τους επικριτές της, καθώς θεωρείται από ορισμένους κριτικούς ως υπερβολική, αόριστη και επιφανειακή.
Εθνικιστική συναισθηματικότητα
Οι εθνικιστικοί λόγοι τείνουν να καταφεύγουν στη συναισθηματικότητα ως μορφή ελέγχου και κίνησης των μαζών. Υπό αυτήν την έννοια, τα εθνικά σύμβολα συνήθως ενσωματώνονται στη ρητορική στρατηγική, προκειμένου να μετακινήσουν το κοινό και να το κάνουν επιρρεπές στις ιδέες και προτάσεις του ηθοποιού.
Η πολιτική κουλτούρα είναι γεμάτη από παραδείγματα εθνικιστικής συναισθηματικότητας που επιδιώκουν να προκαλέσουν το εύκολο δάκρυ για να ξυπνήσουν τα συναισθήματα και την προσήλωση των πολιτών. Για παράδειγμα, η συναισθηματική πρόκληση των πατέρων του Έθνους κατά τη διάρκεια πολιτικών συγκεντρώσεων.
Στην οπτική κουλτούρα μπορούμε να αναφέρουμε ως αναφορά τις αφίσες προπαγάνδας στις οποίες οι πολιτικές αρχές απεικονίζονται με παιδιά, των οποίων οι φαινότυποι θεωρούνται χαρακτηριστικοί του έθνους. Για παράδειγμα, οι αφίσες του Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες εξακολουθούν να μιμούνται μέχρι σήμερα στην πολιτική προπαγάνδα των πιο διαφορετικών προσανατολισμών.
Η εθνικιστική συναισθηματικότητα ήταν συνηθισμένη στον αμερικανικό κινηματογράφο σε περιόδους πολέμου και μεταπολεμικής περιόδου, που ασχολήθηκε με την αντι-κομμουνιστική προπαγάνδα. Οι σκηνές που υψώνουν την αμερικανική σημαία και τον ύμνο είναι κοινές.
